بگرفت شب ز چهرهٔ انجم نقابها

استارگان تافته بر چرخ لاجورد

اکنون که آفتاب به مغرب نهفته روی

مجلس بساز با صنمی نغز و دلفریب

ساقی به پای خاسته چون سرو سیمتن

در گوش مشتری شده آواز چنگها

فصلی خوش و شبی خوش و جشنی مبارک است

بستند باب انده و تیمار و رنج و غم

رنگین کند به باده کنون دامن سپید

گویند: « می منوش و مخور باده، ز آنکه هست

در باده گر گناه فزون است، هم بود

شمس الشموس، شاه ولایت که کرده اند

بهر مقر و منکر او ایزد آفرید

خواهی اگر نوشت یکی جزوش از مدیح

اکنون به شادی شب جشن ولادتش

جشنی است خسروانه و بزمی است دلفروز

آن آتشین درخت چو زر بفت خیمه است