کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا

آتشی سوزانده ام وین گیتی آتش پرست

گر نکردی جامه و کفش و کله سنگین تنم

کاشکی یک روز برکندی ز جا این تند باد

خوی با نسرین و سیسنبر گرفتم کاین دو یار

سوی من بوی تو باد آورد، زین حسرت رقیب

یافتم گنجی وز آن ترسم که روز داوری

بر سر من گر نبودی از خیالت نیتی

دوستان رفتند از این کشور، رقیبان! همتی

هر کجا گیرم قلم در دست و بگشایم زبان

تا زبان پارسی زنده است، من هم زنده ام

بس که در میدان آزادی کمیتم تند راند

بس که بدخواهان بدم گفتند نزد شهریار

در حق من مرگ تدریجی مگر قایل شدند؟

مردم از این مرگ تدریجی و طول احتضار

ای دریغا مرگ آنی کز چنین طول ممات

چون به یاد کودکان از دیده بگشایم سرشک

رنج حبس و دوری یاران و فکر کودکان

با چنین درویشی اکنون سخت خرسندم، بهار!