از من گرفت گیتی یارم را

ویرانه ساخت یکسره کاخم را

ز اشک روان و خاک به سر کردن

یک سو سرشک و یک سو داغ دل

گر باغ لاله داد به من، پس چون

در خاک کرد عشق و شبابم را

بر گور مرده ریخت شرابم را

جام می ام فکند ز کف و آن گاه

بس زار ناله کردم و پاسخ داد

گفتم بهار عشق دمید اما

گیتی گنه نکرد و گنه دل کرد

باری، بر آن سرم که از این سینه