که تا ابد بریده باد نای او

گسسته و شکسته پر و پای او

کز او بریده باد آشنای او

که کس امان نیابد از بلای او

وز استخوان کارگر، غذای او

که جان برد ز صدمت صلای او

به هر دلی مهابت ندای او

به هر طرف کشیده تارهای او

فتد به جان آدمی عنای او

به حلقها گره شود هوای او

چو چشم شیر لعلگون قبای او

نهیب مرگ و درد ویل و وای او

مسلط اند و رنج و ابتلای او

سرشت جنگباره و بقای او

جهانخواران غرب و اولیای او؟

ز گندم و جو و مس و طلای او

رود زر تو سوی کیمیای او

نه ترسم از غرور و کبریای او

مخور فریب جاه و اعتلای او

مبین به چشم ساده در غنای او

که شومتر لقایش از عطای او

عطای وی کریه چون لقای او

شکفته مرز و باغ دلگشای او

فروغ عشق و تابش ضیای او

فروغ عشق و تابش ضیای او

حیات جاودانی و صفای او

بقای خلق بسته در فنای او

که دل برد سرود جانفزای او

جدا کنند سر به پیش پای او

مدیح صلح گفتم و ثنای او

که پارسی شناسد و بهای او

« فغان از این غراب بین و وای او»