مغز من اقلیم دانش، فکرتم بیدای او

شعر من انگیخته موجی است از دریای ذوق

اژدهای خامه ام در خوردن فرعون جهل

چون ز مژگان برگشایم خون به درد زاد و بوم

از نهیب آه من بیدار ماند تا سحر

تفته چون دوزخ سریرم هر شب از گرمای تب

محشر کبراست گویی پیکرم، کش تاب تب

جنت و دوزخ به یک جا گرد شد بی نفخ صور

از دم من شد گریزان دوزخ رشک و حسد

خون شدم دل، واندر آن هر قطره از پهناوری

دل چو خونین لجه و چون کشتی بی بادبان

کیمیای فکرت من ساخت زر از خاک راه

خوشتر است از سیم و زر در چشمم آن خاکی کز آن

دلرباتر از زر سرخ است و از سیم سپید

می زنم روز و شبان داد غریبی در وطن

ای دریغا عرصهٔ پاک خراسان کز شرف

ای دریغا مرغزار توس و آن بنیان تو

هرکه چون طوطی سخن گوید در این ویرانه بوم

فاضلی بینی سراسر از فنون فضل پر

جاهلی بینی به دعوی برگشاده لب چو غار

آری، آری، هرکه نادان تر، بلندآوازه تر