ای به روی و به موی، لاله و سوسن!

سوسن تو شکسته بر سر لاله

لب لعلت گرفته رنگ ز مرجان

آفت جانی از دو غمزهٔ دلدوز

هر کجا دست برزنی به سر زلف

زلف را بیهده مکاه که باشد

خود به گردن تو راست خون جهانی

نرم گردد کجا دل تو به افغان؟

من نجویم به جز هوای دل تو

نازش تو همه به طرهٔ گیسو

مهدی بن الحسن ستودهٔ یزدان

کار گیتی از اوست جمله به سامان

خرم آن روی، کش نماید دیدار

آن که جز راه دوستیش بپوید

پای از جادهٔ خلافش برکش

ای ولی خدای! خیز وز گیتی

پدری را تویی پسر که هزاران

بتگران اند و بت پرستان در دهر

چند ای خسرو زمانه! به گیتی

به فلک بر فراز رایت نصرت

خیمهٔ عدل را به پا کن و بنشین

قومی از کردگار بی خبران را

تیغ خونریزی از نیام برون کن

خرم آن روز کاین چنین بنشینی

رایت دین مصطفی بفرازی