خیز و طعنه بر مه و پروین زن

بند طره بر من بیدل نه

یک گره به طرهٔ مشکین بند

خواهی ار نی ره تقوا را

تو بدین لطیفی و زیبایی

گه ز غمزه ناوک پیکان گیر

گر کشی، به خنجر مژگان کش

گر همی بری، دل دانا بر

گه سرود نغز دلارا ساز

بامداد، بادهٔ روشن خواه

زین تذرو و کبک چه جویی خیر؟

شو پیاده ز اسب طمع، و آن گاه

تا طبرزد آوری از حنظل

بنده شو به درگه شه و آن گاه

شاه غایب، آن که فلک گویدش

رو ره امیری چونان گیر

بر بساط دادگری پا نه

گه به حمله بر اثر آن تاز

دین حق و معنی فرقان را

از دیار مشرق بیرون تاز

پای بر بساط خواقین نه

پیش خیل بدمنشان، شمشیر

بر کران این چمن نوخیز

تا به راستی گرود زین پس

چهر عدل را ز نو آذین بند

گر فلک ز امر تو سرپیچد

طبع من زده است در مدحت

برگشای دست کرم، و آن گاه

تا جهان بود، تو بدین آیین