باز به پا کرد نوبهار، سرادق

طبل زد از نیمروز لشکر نوروز

لشکر دی شد به کوهسار شمالی

رعد فرو کوفت کوس و ابر ز بالا

غنچه بخندد به گونهٔ لب عذرا

سنگدلی بین که چهر درهم معشوق

از می فکرت بساز جام خرد پر

هرکه سحرخیز گشت و فکر کننده

چون گل خندان، پگاه، روی فرو شوی

غنچه صفت پردهٔ خمود فرو در

خیز که گل روی خود به ژاله فروشست

خیز که مرغ سحر سرود سراید

حجت یزدان که دست علم قدیمش

راهبر مؤمنان به درک مسائل

جام علومش جهان نمای ضمایر

از پی او رو، که اوست هادی امت

راه به دارالشفای دانش او جوی

ای خلف مرتضی و سبط پیمبر!

خون به دلت کرد روزگار جفاکیش

پرتو مهرت مباد دور ز دلها

مدح تو گفتن بهار راست نکوتر

کیش تو جویم مدام و راه تو پویم

بر پدر و مادرم ز لطف کرم کن

چشم من از مهر برگشای و نگه دار