با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست

مذهب شاهنشه ایران ز مذهبها جداست

شاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مست

هر دم از دستان مستان فتنه و غوغا به پاست

مملکت کشتی، حوادث بحر و استبداد خس

کار پاس کشتی و کشتی نشین با ناخداست

پادشه خود را مسلمان خواند و سازد تباه

ای مسلمانان! در اسلام این ستمها کی رواست؟

باش تا خود سوی ری تازد ز آذربایجان

آن که توپش قلعه کوب و خنجرش کشورگشاست

باش تا بیرون ز رشت آید سپهدار سترگ

آن که گیلان ز اهتمامش رشک اقلیم بقاست

باش تا از اصفهان صمصام حق گردد پدید

تا ببینیم آن که سر ز احکام حق پیچد کجاست

خاک ایران، بوم و برزن از تمدن خورد آب

هرچه هست از قامت ناساز بی اندام ماست