ای کمان ابرو به عاشق کن ترحم گاه گاهی

آفتابا از عطوفت ، بخش بر جان ها فروغی

گر گنه باشد که مردم برندارند از تو دیده

من کی ام تا دل نبازم پیش چشم کینه جوبت

بینمت چونان که بیند منعمی را بینوایی

گفتم از بیداد زلفت خویشتن را وارهانم

گر به چاه افتند کوران ، عذرشان باشد ولی من

چهره ام کاهی از آن شد، کز تب عشق تو هر دم

دل برفت ازدست و ترسم درره عشق توجان هم

جادویی کردند مردم ، تا سیه شد روزگارم

معجر است آن پیش رویت ، یا سیه دود دل من

چون « بهار» از عشق خوبان سال ها بودم گریزان