خامشی جُستم که حاسد مرده پندارد مرا

زنده درگور سکوتم من ، مگر زین بیشتر

مردمان از چشم بد ترسند و من از چشم خوب

مرک شاعر زندگی بخش خیال اوست کاش

سینه ام زآه پیاپی چاک شد، کو آن طبیب

تا مگر تأثیر بخشد ناله های زار من

شد امید از شش جهت مقطوع و نومیدی رسید