به پیشم آمدگفتم درین چه خاصیت است

نه صدر حشمت او را ز برگ حاشیت است

بسان شعری کان را نه وزن و قافیت است

میانهٔ دل پاک ، ازکژی یکی نیت است

ز طبع خسته یکی پر ملال مرثیت است

چو توبه ای خوش کاندر قفای معصیت است

فراز قصر سعادت درفش عافیت است

بلی شگفتی آغاز فکر و تزکیت است

که آن چه خاصیتی بود و این چه کیفیت است

بسیط خاک چراگاه راز و تعمیت است

سئوال کردم ، گفت این فروغ تربیت است