ممتاز نیستند ز کس جز به مال خوبش

هرگز یکی چغاله به طفل چغال خویش

سر چون خیار بر سر فکر و خیال خویش

بقال راکه بارکند بر بغال خویش

زانگور غژم گشته و آلوی کال خویش

مزدیش نیست تا نتکاند جوال خویش

باید که خاکه بسترد از دست و بال خویش

بایست یک درم فکند از زغال خویش

نادم کنندش از جبروت و نکال خوبش

گر خواست پس بگیرد از آنان سؤال خویش

بینند اگر یکی مگس اندر مبال خوبش

غرند پای سفره به اهل و عیال خوبش

از دختر و زن و پسر و عم و خال خویش

جان می نهند بر سر فکر محال خوبش

دارند، داشتند ز جفت حلال خویش!