یاد باد آن عهد کم بندی به پای اندر نبود

خوبتر از من جوانی خوش کلام و خوش خرام

درسخن های دری چابک تر و بهتر ز من

سال عمر دوستان از پانزده تا شانزده

بیست ساله شاعری ، با چشم های پرفروغ

خانه ای شخصی و مبلی ساده و قدری کتاب

مادرم تدبیر منزل را نکو می داشت پاس

اندر آن دوران نبود اندر دواوین عجم

شعر می ‎گفتیم و می گشتیم و می بودیم خوش

حال ما با حال حاضر فرق وافر داشت زانک

دشمنی ها این چنین پر حدت و وحشت نبود

اولا عرض فکل ها، اینقدر وسعت نداشت

گر جوانی باکسی پیوند می کرد از وفا

تهمت و توهین و هوکردن نبود اینقدر باب

علتش آن بود کز اخلاق ناپاکان ری

زین فلک بندان لوس کون نشوی نادرست

بی وفایی و دورویی و نفاق و ناکسی

عشوه و تفتین و غمازی و شوخی های زشت

بود نوکر باب کمتر، حشر او محدودتر

بگذریم از این سخن وین خود طبیعی بود نیز

شور و شری ناگه اندر طوس زاد از انقلاب

در صف طلاب بودم ، در صف کتاب نیز

در سیاست اوفتادم آخر از اوج علا

روزنامه گر شدم ، با سائسان همسر شدم

گرچه بود از کفر کافر ماجرایی طبع دور

در هزار و سیصد و سی، روسیان روسبی

رهزنان پارسی ، در کوهسار لاسگرد

سوی ری راندم به خواری از دربند خوار

مردمی دیدم یکایک از گدا تا شاه ، زن

معشری دیدم سراسر از جوان تا پیر دزد

هشت مه ماندم به ری پس بازگشتم زی وطن

روزگاری دیر خوش بودیم با یاران خویش

نوبهاری ساختم ز اندیشه های تابناک

درخور اخلاق امت ، درخور اصلاح قوم

از خدا بیگانه ام خواندند اندر مرز طوس

سخت آقایان هوم کردند، آری سخت هو

هو شدم اما ز میدان درنرفتم مردوار

زین سبب در هم شکست از جور روس و انگلیس

این چنین کید از رفیقان دوروی آمد پدید

دوستان دور، قدر خدمتم بشناختند

رای دادند از دره گز وزکلات و از سرخس

در هزار و سیصد و سی و دو زی کنگاشگاه

دشمنان رو به آیین غدرها کردند، لیک

محضری کردند در تکفیر من زی کاخ عدل

از پس یک سال و اندی رنج ، کاندر ملک ری

لشگر روس از در قزوین به ری راندند و من

اندرآن پرخاشگه بشکست دستم از دو جای

دولت وقتم سوی ری خواند و اندر دار ملک

با چنان حالت نیاسودم ز دست دشمنان

مهتر ملکم به امر انگلستان بند کرد

سوی سمنانم فرستادند، در تحت نظر

زان مکان یرلیغ دشمن در خراسانم فکند

سوی بجنوردم فکند آنگاه ، یرلیغ دگر

مرده بودم بی گنه در خطهٔ بجنورد اگر

گر بمنفی جانب فردوس می رفتم ز طوس

مردم بجنورد از آن پس هم وکیلم ساختند

گرچه جانم زین چهارم مجلس از محنت گداخت

جز فساد و خبث طینت ، در جماعات اقل

راستی جز چند تن معدود دانشمند و راد

اختر بختم کنون زین اقتران نحس جست

نک بر آن عزمم که از ری بازگردم زی وطن

استخوانم خرد شد در آرزوی معدلت

در امید نوگل اصلاح ، صوتم پست گشت

لفظ دلبر راندم اما خلق را دل برنتافت

در محافل پا نهادم غیرگرک وگوسپند

دسته دسته گوسپندان دیدم و سردسته گرگ

افعیانی آدمی وش ، مردمی افعی پرست

زهر اغفال است در دندان ماران ریا

هر که رخ برتافت از این بوسه های زهردار

کوفتم سر زافعیان ، نیز از میانشان بردمی

کشور دارا نبد هرگز چنین بی پاسبان

شیر و خورشید ای دریغ ار جنبشی می کرد از آنک

زود درسازند خصمان وین مثل روشن شود

این قصیده در جواب فرخ است آنجا که گفت