بند و زندان کی سزاوار خردمندان بود

آنکه زد سرپنجه با اهل غنا، مرد آن بود

بر سر افتادگان پاکوفتن آسان بود

آنکه خشم خویش تاند خورد، او سلطان بود

کاین صفت دور از بزرگان شیوهٔ دونان بود

سرنگون گردد اگر خود رستم دستان بود

خاصه آن کس را که با فکر تو همدستان بود

جای تنگ آید گر ایران سر به سر زندان بود

وندرین معنی مرا صد حجت و برهان بود

رنج را با رنج شستن ریشهٔ عصیان بود

عقده چون خود وا شود کی حاجت دندان بود

گر گنه پیدا بود خدمت چرا پنهان بود

یک بهٔک پیش آورم ازشاه اگر فرمان بود

نوبهار است آنکه نام من بر او عنوان بود

گر فلان جرمی کند کی بحث بر بهمان بود

عفو و اغماض شهنشه نیز بی پایان بود

در قفس ماند بلی چون مرغ خوش الحان بود

زانکه فکرم را به گرد معرفت جولان بود

بنده کردی آرزو تا کاشکی نادان بود

کاندر آن خوردن همی باریستن یکسان بود

جمله در یک لانه ! کی مستوجب انسان بود

یا که میر شهر خود باری کم از حیوان بود

کی بدان جرمم سزا این کلبهٔ احزان بود

لیک ما را منع بیرون شد ازین زندان بود

وین ضعیف پیر در این کلبه در بندان بود

او در اینجا با تن تفتیدهٔ عطشان بود

ره فروبندد مرا مردی که زندانبان بود

کار ساس و کیک رقص و کار من افغان بود

هردم از سیل عرق بر گرد من طوفان بود

هر دو سر هم سنگ چون دو کفهٔ میزان بود

خاصه کاین توقیف در گرمای تابستان بود

هم نشین موش گشتن ، رتبتی شایان بود!

باد زن آه پیاپی ، شمع سوز جان بود

روی میز میر محبس ، روزها مهمان بود

کاندر آنجا نردبان و نیزه ای پنهان بود

تا مگر خود نامه ای در جوف بادمجان بود

تا ابد زبن جرم مطرود در سلطان بود

کاین بلا بر جان من از جانب یزدان بود

گرکسش یاری کند مستوجب خذلان بود

کش فرو کوبند تا اندر تنش ستخوان بود

داستان هایی ز حکمت اندربن دستان بود

هادیش گر نوح باشد بستهٔ حرمان بود

دشمن ایشان هم از پیراهن ایشان بود

دشمن او هم ز نسل و تیرهٔ عدنان بود

وین سخن ورد زبان مردم ایران بود

پایهٔ ایوانشان بر تارک کیوان بود

گر« امامی » گر« همام » ار « سیف » گر« سلمان » بود