صبح چون شاه فلک بر تختگه مأوی کند

بهر دفع جادویی های شب فرعون کیش

خود مگر زرتشت با فّر فروغ اورمزد

یاور هران دلاور در دل ابر سیاه

روشنانش را برون ریزد سپهر از آستین

چون سترون بانویی کز شرم درپوشد پلاس

نی خطا گفتم که شب دارد بسی فرزند خرد

صبح خوش خندد که یک فرزند دارد، لیک شب

شب سیه شد زان که چون من کودکان دارد بسی

*

صبح چون بنشینم وخواهم نویسم چیزکی

وان دو ماهه مهرداد اندر کنار مادرش

دختر شش ساله ام کاو را ملک دختست نام

ظهر چون شد خرسواران در رسند از مدرسه

محشر خر راست گردد زان گروه کره خر

گه ملک هوشنگ از مامک رباید خوردنی

نعرهٔ خاتون پی تسکین آنان بیشتر

هرتنی ز آنان به سالی ثروتی بدهد به باد

هریک اندر هفته جفتی کفش را ساید به پای

هرچه از خاتون بجا ماند خورند این کرّگان

کودکان دایم کلان گردند و بابا پیر و زار

ازکلاه و کفش و کسوت ، کاغذ و کلک و کتاب

گوش شیطان کر، که بانو هست حسناء ولود

گشته ملزم تا به هر سالی بزاید کودکی

گویم آخر نان این قوم ازکجاگردد روان

طرفه اصلی در توکل دارد این خاتون بهٔاد

راستی دانایی هر چیز بیش از آدمی است

*

چیست باری فایدت جز حسرت و تیمار و غم

تا درنگی افتد اندر این موالید دورنگ

این گناه از آدم و حوا پدید آمد نخست