لیک پیش گل رویت خارند

چون گرفتند نگه می دارند

دل عشاق نمی آزارند

بی وفایند و شقاوت کارند

همه بازاری و سردم دارند

همه با رحم و نکوکردارند

داغ محنت به دلی نگذارند

همه خوش سیرت و خوش رفتارند

بهر عشاق دروغی نارند

یار اهل ادب و احرارند

گردن بی ادبان را مارند

همه شکر لب و شیرین کارند

همت اندر طلبش بگمارند

که هم آهنگر و هم نجارند

جمله هم ثابت و هم سیارند

نپذیرند که بس عیارند

بشناسند که بس هشیارند

نیز دل جز به یکی نسپارند

تا به عشق کسی ایمان آرند

شرم و حشمت ز میان بردارند

همرهش بادگکی بگمارند

بوسه ای چند بر او بشمارند

بوسه را صیقل عشق انگارند

مهوشان نیز براین هنجارند

در غم عاشق خود بیدارند

مردمان جانورش پندارند

حکما واقف از این اسرارند

غیر از این مابقی از اغیارند

مردم چشم اولی الابصارند

خوبرویان گل این گلزارند

زان رفیقان ، که به شهوت یارند

نتوان خواست ، که مردم خوارند

همه از شهوت و حرص انبارند

لوس و بی معنی و چربک سارند

لیک در گول زدن مکارند

نقش حمام و گچ دیوارند

گویی از خلقت خود بیزارند

این بتان افعی جان اوبارند

شمع هر جمع و گل هر خارند

عشق را معصیتی انگارند

کاین دو در وزن به یک مقدارند

که نه از فلسفه برخوردارند

وز گزاف جهلا فرارند

عقلا بیشتری ز اخیارند