شب چو دیوان به حصار فلکی راه زدند

راهداران فلک بر گذر راهزنان

چرخ داران سپهر از مدد بارخدای

خاکیان نیز به برچیدن هنگامه دیو

خصم درکثرت و قانون طلبان در قلت

چارده تن به فضای فلک آزادی

خواستند اهرمنان تا ز کمینگاه مرا

ناگهان واعظ قزوین به کمینگاه رسید

خبر آمد بمهادیو که شد کشته بهار

بار دیگر خبر افتاد که زنده است بهار

رهزنان راه زنند از پی نان پاره و زر

بیدقی راه نه پیموده وزبری شد و گفت

بازیئی بود سراسر به خطا و به دغل

خاک در دیدهٔ صاحب نظران افکندند

پیه بد نامی یک عمر به تن مالیدند

خویش را قائد و سردار و مقدم خواندند

... مولای وطن آمد و بر درگه وی

دوحهٔ فقر و عنا غرس نمودند به ملک

این گدا مردم نوخاسته بی زحمت و رنج

سفلگانی که به کاغذ لغشان کاغذ نه

گرسنه محتشمان حلقهٔ دریوزه گری

*

بر تو ای واعظ مسکین دل من سوخت از آنک

ره دیرینه نهادی و گرفتی ره قوم

تا شدی فتنهٔ دیوان سلیمان صورت

عوض موعظت و پند شدی صاحب رعد

شدی از قزوبن تا تمشیت رعد دهی

به مراد دل درگاهی بردرگه داد

به هوا خواهی قومی شدی از ره که نخست

کشتهٔ وجه شبه گشتی و این بی بصران

آن سگان بودند آمادهٔ آزردن ماه

ماه و ماهی چو به سه حرف شبیهند بهم