ای دیو سپید پای در بند

از سیم به سر، یکی کله خود

تا چشم بشر نبیندت روی

تا وارهی از دم ستوران

با شیر سپهر بسته پیمان

چون گشت زمین ز جور گردون

بنواخت زخشم برفلک مشت

تو مشت درشت روزگاری

ای مشت زمین بر آسمان شو

نی نی تو نه مشت روزگاری

تو قلب فسردهٔ زمینی

تا درد و ورم فرو نشیند

شو منفجر ای دل زمانه

خامش منشین سخن همی گوی

پنهان مکن آتش درون را

گر آتش دل نهفته داری

بر ژرف دهانت سخت بندی

من بند دهانت برگشایم

ازآتش دل برون فرستم

من این کنم و بود که آید

آزاد شوی و بر خروشی

هرّای تو افکند زلازل

وز برق تنوره ات بتابد

ای مادر سر سپید بشنو

برکش ز سر این سپید معجر

بگرای چو اژدهای گرزه

ترکیبی ساز بی مماثل

از نار و سعیر و گاز و گوگرد

از آتش آه خلق مظلوم

ابری بفرست بر سر ری

بشکن در دوزخ و برون ریز

زانگونه که بر مدینهٔ عاد

چونان که بشارسان « پمپی »

بفکن ز پی این اساس تزویر

برکن ز بن این بنا که باید

زبن بیخردان سفله بستان