بس کن از این مکابره ای غوک ژاژخا

ای دیو زشتروی ، رخ زشت را بشوی

آن غوک سبزپوش برآن برگ پیلگوش

چون زاهدی عنود، به سجادهٔ کبود

گر بگذرد ز پیشش ، پروانه ای ضعیف

بی رنج گیر و دار بیوباردش به قهر

غوک کبود چهر، شده خیره بر سپهر

« ای غوک جنگلوک چو پژمرده برگ کوک( )»

زادی ز مام خود، به یکی رودهٔ دراز

تا باغبان بجنبید، آن روده درگسست

زان روده برشدی سر وتن گرد و دم نحیف

چون یافتی کمالی آن پوست بفکنی

از برکه اندر آیی نرمک میان خوید

از آفتاب و باد نگهداردت گیاه

آموزگار، دهر و پرستارت آفتاب

در هر زمین و آب که آنجا چراکنی

در خاک تیره ، تیره و در خاک زرد، زرد

این جادویی از آنت بیاموخت روزگا ر

دیری بنگذرد که جوان و کلان شوی

همزادگانت بیشترین از میان روند

گیرد فروغ ، چشمت وگیرد نگار، جلد

زانپس مراد و بویهٔ جفت آیدت بلی

هر شب سرود نرم سرایی به یاد جفت

چون مه شدی به حلقه غوکان درون شوی

ازگوشه ای درآیی و رانی تحیتی

لختی خموش مانی و بینی که بردمید

آن یک به خصم حاضرگوید: برو، برو

شرم آیدت نخست چو بینی که آن گروه

زان پس حسد بری چو به بینی که غوک نر

رفتار دوستان به تو باری اثرکند

تدبیرها کنی و به خود شکل ها دهی

می بینمت که از همگان گوی برده ای

چشمی فراخ داری و حلقی فراخ تر

چون دشمنی به بینی اندر طپی به آب

از تک چو بر سر آیی و سربرکنی ز آب

دست از پی گرفتن و پای از پی شدن

نی نی که اقتدا به تو کردست آدمی

در قعرآب حبس نفس می کنی ، ولیک

از بام تا به شام ، تو و همگنان تو

من خسته در حظیرهٔ گرم اندرون بتاب

این خانه نیست مصر و من از قبطیان نیم

فرمود بوعلی که چو غوکان فزون شوند

اکنون فزون شد ستید اندر سرای من

اندر حدیث ، کشتن تو نارواست ، لیک

آن برکه را تهی کنم از آب و افکنم

کاین برکه جایگاه فسادست و نام اوست

دار فریب و خانه جور و سرای کفر

در زندگیت هرگز دردی دوا نشد

آوخ که مرغ و بره اجازت نمی دهند

بیتی ز اوستاد لبیبی ، بدین نمط

آن بیت را من ایدون پیوند ساختم