که قیراندود شد زو روی دنیا

به دوزخ رخنه کرد و ریخت آن جا

از آن چاه سیه سر زد به بالا

خروشان قلزمی جوشان و دروا

وز ایشان رعدسان برخاست هرا

به گردون تاختند از سطح غبرا

وزان شد روشن و تاربک صحرا

ز جیبش مهرهٔ خورشید رخشا

شبیخون زد به یزدان توانا

نهان شد در پس دیوار فردا

چو کور بی عصا در سخت سرما

فرو مرد از نهیب باد نکبا

ز بالا بر سر آن تیره بیدا

زمانه نعره زد چون غول کانا

که از هر سو درآمد بی محابا

ره موسی است اندر قعر دریا

درافزوده به بالا و به پهنا

چو روی مرد جنگی روز هیجا

که شدکوه از نهیبش زیر و بالا

چو برف دیمهی بر کوه خارا

که ناگه چتر خسرو شد هویدا

چو مستی کش زنی سیلی بعمدا

به رقص افتاد چون می خورده برنا

کز آهنگ حدی برخیزد از جا

بخفت آن شرزه شیر ناشکیبا

فرامش گرددش آشوب و غوغا

کی از دیوانه دارد مست پروا؟

که کارون خفت و برگشت از معادا

در آن غرقاب هول انگیز، تنها

چو پشه کافتد اندر کام عنقا

وز آن کرداب ژرفش کرد پیدا

چو بودش بر شه گیتی تولا

وزین خجلت گرفتش خوی سراپا

نیازد زین سپس دست تعدا

نه طوفانش بیو بارد رعایا

وزو جرها گشاید شاه دنیا

نماید خاک خوزستان مصفا

شود چونان که شد در عهد دارا

پدید آرد ز ششتر نسج دیبا

ز بند شوشتر تا خور موسی

هزاران قریهٔ آباد انشا

بدان پذرفت کاری های زیبا

گذشت شاه افزونست از آنها