نوبهار آمد و شدگیتی دیگرگونا

رده بستند به باغ اندرکل های جوان

سرخ گل خنده زد و مرغ شباوبزگریست

برگ سبزآورد آن زرد شده شاخ درخت

گل طاوسی ما نا صنم سامری است

ارغوان هست یکی خیمهٔ نورنگ شده

پیچک لاغر آویخته در دامن سرو

دشت قرمز شد یکپارچه از لالهٔ سرخ

یا برون آمده از خاک و پراکنده شده است

قطرهٔ باران آویخته از برگ شقیق

از پس نرگس آمدگل شب بوی سفید

گونه گون از بریک مرز بنفشه بدمید

دو بنفشه است یک افرنجی و دیگر طبری

شب بو و اطلسی و میخک و میناگویی

شمعدانی است فروزندهٔ هر باغ که هست

بنگر آن شب بوی صد پر که نسیم خوش او

سوسن و زنبق با داشتن چند زبان

لیک با نیم زبان بر گل سوری بلبل

گل آزرمی ازشرم سرافکنده به زیر

بهرتعلیم شکوفه ، باد از شاخ درخت

وان چکاوک به لب جوی پی صید هوام

صبحگه جمله گلان روی به خورشیدکنند

شد جهان خرم و خرم شد دل های حزین

چون زیم محزون اکنون که جان شد چو بهشت

خرمی بر ما شایدکه به سالی زین پیش

همچو مسعودکه بیرون شد از قلعهٔ نای

دشت البرزکنون جای فقیرانهٔ ماست

فلکی دارد روشن ، افقی دارد نغز

آفرین باد به البرزکه از عکس وی است

ما ز البرز دو فرسنگ به دوریم ولیک

که بر او پیچند ازپرتو خور زربفتا

چون سردانا مشحون ز هواهای بلند

دامنش چون دل عاشق کمرش چون رخ یار

چون به تابستان بر برگ درختش نگری

عرب ار دیدی آن خوب فواکه کانجاست

باغ در باغ و گل اندر گل و قصر اندر قصر

خاصه آن باغ کجا هست نشستنگه شاه

کوه اگر حایل آن باغ نبودی بودی

این چنانست که استاد دقیقی فرمود