دگر باره خیاط باد صبا

بسی حله آورد و ببرید و دوخت

یکی را به بر ارغوانی سلب

ز اصحاب بستان که یکسر بدند

به دست یکی بست زیبا نگار

بیاراست بر پیکر سروبن

برافکند بر دوش بید نگون

بسی ساخت بازبچه و پخش کرد

به دست یکی پیکری خوب چهر

یکی بسته شکلی به رخ بلعجب

یکی را به بر طرفه ای مشگ بیز

پس آنگه بسی عقد گوهر ز هم

درخت شکوفه ده انگشت خویش

سیه ابر توفنده کز جیش دی

بر آن شد که آید به یغمای باغ

برآمد خروشنده از کوهسار

که ناگاه باد صبا دررسید

بنالید از آن درد ابر سیاه

تو گفتی سیه بنده ای کرده جرم

ببارد ز مژگان سرشک آنچنان

گه از خشم دندان نماید همی

ببالد چمن زان خروش و غریو

جنان کز خروشیدن کوس رزم

نگه کن به ایران ز ده سال پیش

خزینه تهی تر ز مغز وزیر

ادارات ، ویرانه و بی حقوق

سر ماه ، دولت به دریوزگی

روان هر طرف جیش بیگانگان

به هرگوشه ای ظالمی مقتدر

شنیده خردمند هر بامداد

ز مردم کشان خون مردم هدر

شده ملک گیلان و مازندران

به هر برزن وکوی گرد آمده

به شهر ری اندر به هریک دو ماه

وطن دوستان سر ز خجلت به زیر

درین حالت زار ناگه ز غیب

نجنبید از هیبتش آب از آب

تو بودی که در جنگ خونین رشت

تو بودی که کردی به رزم جنوب

تو بودی که گرگان ز نیروی تو

توبودی کز آن پست و تیره مغاک

همیدون به شرح هنرهای تو

مگر وام خواهم ز تیمورتاش

هم ازکلک او مایه خواهم همی

پس آنگه زصد دفتر مدح تو

دریغا جدا ماندم از مهر شاه

چو من نیکخواهی کم آید به دست

نروبیده اندر دلش بیخ آز

وطنخواه و بیدار و باتجربت

به کار سیاست صدیق و دلیر

برون ز اختصاصی که دارم به شعر

ز اصل لغات و ز اصل خطوط

ز پیدایش خاک و استارگان

زگفتار داروبن و سر حیواه

ز تصنیف الحان و از صرف و نحو

فزون زین هنرها که از هر یکش

مرا این هنرها ز درگاه تو

چه غم گر بمیرم به کام حسود

همه پخته مانند سیم رده

گر از شعر شاید که پوشش کنند

حسودان ما هم بمیرند نیز

قضاوت ز روی عدالت شود

سخن های ما خود ز دل خاسته است

به نیک و بدکار ما پی برند

بر آنم که شعرم نگوید دروغ

بوبژه که در شعرم اغراق نیست

به لفظ ار به کس اقتفا کرده ام

تنحل نکردم به شعر اندرون

تتبع بسی کرده ام لاجرم

بلای توارد بلایی است صعب

ببین دفتر فرخی و سروش

من اینسان توارد ندارم به شعر

مرا عیب کردند در سبک نظم

همم عیب کردند درکار نثر

ندانند کان باستانی سخن

زبان را نگه دارد از انحطاط

ولی نثر پیشین چنان ابتر است

همان نظم، خاص است و نثر است عام

ولی نثر را گر ندانند خلق

در ایران به تازی نبشتند نثر

به نثر اعتنایی نبوده است پیش

بود سخت ، بنیان نظم دری

ولی نثر تازی ز نثر دگر

بجز چند دفتر ز پیشینیان

نشان ده اگر هست نثری تمام

ازبرا به نثر نوبن تاختم

گر این طرز تحریر بودی گزاف

نکردی به هر مغز چون مل اثر

هرآن چیز کان را پسندند خلق

دربغا که خیره است چشم حسود

گرت صد هنر باشد و عیب یک

حسودان به پیغمبر هاشمی

که شعر است قرآن و بی معنیست

چو گرک حسد مصطفی را گزید

الا تا گلستان به فصل بهار

سرت سبز باد و تنت زورمند

وطن باد در سایهٔ عدل تو