هر کرا مهر وطن در دل نباشد کافر است

هرکه بهر پاس عرض و مال و مسکن داد جان

از خدا وز شاه وز میهن دمی غافل مباش

قلب خود از یاد شاهنشه مکن هرگز تهی

از تو بی آیین و بی سلطان نیاید هیچ کار

موبد والاگهر دانی به فرزندان چه گفت ؟

عیش کن گر دادت ایزد پادشاهی دادگر

*

ای شهنشاه جوانبخت ای که قلب پاک تو

دامنت پاکست و فکرت روشن و دستت کریم

گر پسر فاضل تر بود از پدر ،نبود شگفت

با جهانداری نسازد علقهٔ خویش و تبار

بر دل مردم نشین کاین کشور بی مدعی

هست ایران مادر و تاریخ ایرانت پدر

فرصتت بادا که زخم ملک را مرهم نهی

این همان ملک است کاندر باستان بینی در او

وز پس اسلام رو بنگر که بینی بی خلاف

این همه جمعیت و وسعت ز شاهان بود و بس

خسروان پیش نیاکان تو زانو می زدند

رو تفاخرکن به شمشیری که داری بر میان

جوشن غیرت به برکن روز هیجا مردوار

گرد میدان وغا را توتیای دیده کن

مردن اندر شیرمردی بهتر از ننگ فرار

گر بباید مرد باری خیز و در میدان بمیر

قتلگاه خویش را با دیدهٔ خواری مبین

صلح اگرخواهی به ساز و برگ لشگر کوش از آنک

ملک را لشگر نگهدارد ز قصد دشمنان

از امیر دزد و سرباز فقیر امید نیست

مقتدر شو تا ز صاحب قدرتان ایمن شوی

مردن از هر چیز در عالم بتر باشد ولی

فقر در آزادگی به از غنا در بندگی

از خدا غافل مشو یک لحظه در هر کارکرد

تکیه گاهی نغزتر از علم و استغنا مجوی

از طمع پرهیز کن زیرا که چون قلاب دار

نیست از رشک و حسد سوزنده تر چیزی از آنک

قدرت و جاه و شرف را با طمع پیوند نیست

مردم آزاده را بیغوله فردوس است لیک

خویش را فربه مکن از خوردن و خفتن که شیر

تن زن از نوشابه زیرا مرگ خیز و شر فزاست

مغز را روشن کن از دانش که آرام دلست

راست باش و پاک با هم میهنان از مرد و زن

اندر استغنا بپوشان گوهر نفس عزیز

در ره کسب شرف باید گذشت از مال و جان

قدرت ار خواهی ز راه جود کن خود را قوی

نیست کندآور کسی کاو چیره شد بر دیو و دد

دل منزه ساز و با خلق خدا شو مهربان

هرچه سلطان قادر آید خلق ازو قادرترند

خلق و خویی در جهان بهتر ندیدم از گذشت

دستگیری کن اگر دیدی عزیزی خاکسار

چون شدی مهتر به پاس کهتران بیدار باش

تکیه بر عز و جلالت کی کند مرد حکیم

دوستار خلق شو تا مردمت گیرند دوست

دل ز خشم و آز خالی کن که فر ایزدی

آشنا کآزار یاران جست او بیگانه است

سروری کاو مال مردم برد دزدی رهزن است

چون که قاضی زور گوید داوری با پادشاست

سستی یک روزه را باشد اثر تا رستخیز

نقشهٔ کار ار خطا شد کارها گردد خطا

سعی فرما تا به قانون افکنی بنیان کار

جلوه بخشد تاج را اخلاص مشتی خاکسار

چاپلوسان سخن چین را ز درگه دور دار

فتنهٔ صورت مشو زیرا که بهر کار ملک

کار پیران را ز برنایان جدا فرما از آنک

هر یکی از این دو را کاری سزد مخصوص خویش

جهد فرما تا نشینی در دل فرمانبران

در ره فرهنگ و آئین وطن غفلت مورز

رونق فرهنگ دیرین رهنمای هر دلست

در ره تقوی و دانش رو که بهر کار ملک

با کتاب و اوستاد این قوم را پاینده ساز

ملک را ز آزادی فکر و قلم قوت فزای

خاطر پاکت مبادا خالی از نور امید

منت ایزد را که ایران خسروی معصوم یافت

لاله گون بادا به باغ ملک ، چهر بخت تو

فال فرخ زن شهنشاها ز گفتار بهار

خدمت دیگر کسان از هفته باشد تا به سال