کس ار بزرک شد از گفته بزرگ، رواست

هرآن سخن که نه پیوست با معانی راست

شنیده ای که ز یک شعر، کینه ای برخاست

گرش قوافی مطبوع و لفظ ها زبباست

صنیع دانا، انگارهٔ دل داناست

چو مرد والا شد، گفته های او والاست

گدایی آرد اشعار شاعری که گداست

اگر فریسهٔ کبر است یا شکار ریاست

که فضل گلبن ، در فضل آب و خاک و هواست

بلند رختی ، فرع بلندی بالاست

چنانکه گفتهٔ «حسان» دلیل صدق و صفاست

شهامت متنبی اا ز شعر او پیداست

تفاوتی که به شهنامه ها به بینی راست

درست و راست بهنجار خوی آن دو گواست

نشان همت فردوسی است ، بی کم و کاست

دلیل مردی گوینده است و فخر او راست

گواه شاعر، در عقل و رای حکمت زاست

به غیرت از امرا و به حکمت از حکماست

جز آنکه گویی دو روح در تنی تنهاست

نعوذ بالله پیغمبر است اگرنه خداست

اگر دوگونه نمایش دهد، بسی والاست

به صد لباس مخالف ، به بازی آمده راست

وزیر روشن رای است و شاعری شیداست

همه قریحهٔ فردوسی سخن آراست

درون پرده ، یکی شاعر ستوده لقاست

به احتشام ، سکندر، به مکرمت داراست

به وقت هیبت ، آتش ، به وقت لطف ، هواست

خطاب هاش ، چوباد بزان ، جهان پیماست

به وقت خشیت ، چون نره دیو خورده قفاست

که هر وزبری ، دارای صدهزار دهاست

به پارسایی ، چون مرد مستجاب دعاست

گه ثبات ، چوکوه و گه عطا، دریاست

حدیث های صریحش تهی ز روی و ریاست

*

یک از هزار نیارست گفت از آنچه رواست

همی ندانم یک تن که مستحق ثناست

ندید چشمم یک جزو از آنچه دل می خواست

چنان بسوخت دماغم ، که دود از آن برخاست

که شاهنامه ات ای شهره مرد، محیی ماست