ای عجب این خلق را هر دم دگرسان حالتی است

اندرین کشور تبه گشت آسمانی گوهرم

وعدهٔ باغ وگلستانم مده کاز فرط یاس

منع می کردن چه حاصل کان بود درمان درد

هیچ تدبیری ازین کشور نگرداند بلا

آفت دینست و دانش ، آفت ننگست و نام

هفت سال اینجا به خدمت جان شیرین کنده ام

صحبت من زحمتی شد بهر این بی دانشان

نی هوادار تعین ، نی مرید اعتبار

بندهٔ وقتند، بی بیم بد و امید نیک

گر ز احسان ضربتی ز آنان بگردانی به مهر

کر یکی ز آنان زند راه حقیقت ، حقه ایست

فی الحقیقتشان ز انعام و ز احسان نفرتی است

از رفیق ، این ناکسان را پند و حکمت نقمتی

ناصح ار پندی دهدگویند در آن حیله ایست

بسکه این دونان عدوی خویش و یار دشمنند

بسکه اندر ذلت و بی دولتی خو کرده اند

در جرایدشان یکی بنگر که از سر تا به بن

از دماوند و ورامین بی خبر، لیک اندر آن

ور دهد سودانیئی زر، در ستون ها پرکنند

کینه ها توزند با هم بر سر یک دانک سیم

جملگی دزدند و از دزدی اگر قارون شوند

چون سگ ، ار ز انبان رشوهٔ مشته کوبیشان به سر

جمله مظلومند و ظالم ، وین دو خوی نابکار

روز عجز و بینوایی همچو موش مرده ، لیک

راست گویی کز برای ورشکست اورمزد

فترت دیگر ملل در قرن ها یکبار هست