زبن بلا وارهان مرا یارب

جانم آمد درین مغاک به لب

شده ام از خدای مرگ طلب

ای دریغا متاع فضل و ادب

که شد آماجگاه رنج و تعب

عمر در راه مسلک و مذهب

زندگی صرف مطعم و مشرب

روز عیشم سیه نمود چو شب

پاسخ پنج بچه مکتب

پادشا هم نموده است غضب

ناتوان تر ز تارهای قصب

به تعصب بر او زند مخلب

نه رئیس لرم نه شیخ عرب

چیستم ؟ کاتبی بهار لقب

درد باید کشید و گرم و کرب

چون به دیوار، در شده مثقب

خوابگاهی دو گام درد و وجب

شام ، ممنوع رؤیتِ کوکب

پاره ای ز آسمان به روز و به شب

جز سر تیر و جز دم عقرب

گنده جایی چو آغل ثعلب

همچو آهن بر او دری زخشب

مرده ریک هزار دزد جلب

داوری کردنی است سخت عجب