سرمایهٔ عقل و خرد، پیرایهٔ علم و ادب

العلم تاج للفتی ، والعقل طوق من ذهب

تکمیل آن واجب شمر، باری به عقل مکتسب

هرچند باشد مستعد، کردد به غفلت محتجب

جاهل شود دانا، ولی با ورزش و جهد و تعب

مر نفس ها را معنوی ، مر فکرها را منتخب

*

افتاد از بادی دمان برخاست غوغا و شغب

بر ورزش تن داد دل ، بگشاد بازو بست لب

مردم دوان در یکدگر، بهر تماشایی عجب

وز پی جوانی پهلوان ، زیبا رخ و دیبا سلب

چون جسته شیری از کمین بر پشت نخجیر از غضب

پس داشت گردون را نگه با زور پولادین عصب

از انفعال سال پار، آورد عذری بلعجب

دفع تعنت را میان ، بستم به ورزش روز و شب

عیش است بعد از ابتلا شادیست از بعدکرب

وان پهلوان و همگنان رفتند با ساز و طرب

*

پیش امل ریزد همی از هر بن مویی سبب

بیرون ز جنبش نیست جان زان شد روان جان را لقب

جان را ده از جنبش بهی تا وارهی از تاب و تب

جان را ز ورزش بخش فر کاین واجبست آن مستحب

در ورزش جان خارها آرند از بهرت رطب

این ورزش جانست هان السعی فیه قد وجب

آن مار تازانهٔ سوار، آن دد هیون مرد رب

این بهر ارباب شکست از باغ معنی یک خشب

کان کس که داندکیمیا، پنهان کند ز اهل طلب

دریاب تا سطح زمی ، پیشت شود کان ذهب

اصل و نسب بدرود کن، وز کف بنه جاه و حسب

چون چیره گشتی بر زمین زی آسمان بر کن قبب

بینی تلال و ربع ها، زآثار یار منتخب

*

چون رستمت زاری کنان بینم همه تن پرثقب

تا خود گه وصل سخن از وصل برخوانی خطب

نه تن ز ورزش مقتدر، نه جان ز تمرین منقلب

امات غیرتشان عقیم ، آباء همتشان عزب

یک شعله آه گرم کو، کز وی شود جان ملتهب

جمله قبیح و زشت خو یکسر وقیح و بی ادب

مدخولشان ازپس همه پیش اوفتاده زین سبب

در زحمتم اندر عجم چون بوالعلا اندر عرب

کز آسمان فریاد من بگذشت و خاموش است لب

در آتش ار چوب افکنی افزون شود او را لهب

خود خویش را خامش کند زآتش چو برگیری حطب

مستی دهد اشعار من ، مانندهٔ آب عنب

تن فدیهٔ مقبول پر، جان برخی رنگین ذنب

هستم ازین گرگان بری کز آهوان دارم نسب

زین قوم بگریزم همی چون مصطفی از بولهب

هست آن مناسب جاگزین وان نامناسب مرتهب

وانجا که خسبد ماکیان، کبک دری ننهد خشب

فخر است و استبقا گرو عز است و استغنا ندب

بر قصد من برپا شود هنگامه و جنگ و جلب

« یارب چه بودآن تیرگی وآن راه دور و نیمشب »