آمد، چو دو نیمه برفت از شب

با چهرهٔ روشن چو تافته روز

ابروش به خون ریختن مهیا

هردم به دگر سو جهنده زلفش

جز بررخش آن طرهٔ نگونسار

ترکی که بدو طرهٔ فسون ساز

شیرین سخن است و بدیع گفتار

بنشست و مرا زیرلب همی گفت

زی باغ ز مشکو برآور اسباب

فرمانش پذیرفتم و پذیرند

بیرون شدم از بنگه و نهادم

هنگام سپیده دمان که گردون

بنشست به مرکب بت نکوروی

من از بر خنگی دگرنشسته

با یاری ز افریشته نکوتر

دیدم به ره اندر دمیده سبزه

لاله چو عقیقینه جام و در وی

در دشت ز سبزه هزار گردون

از لاله ، ریاحین گرفته دردست

طیب سر زلف تو یافت سنبل

بنهاد به کف بر خضاب ، لاله

هر نیم شبی مرغک شب آوبز

مرغان چو خطیبان بیهده گوی

لرزنده و نالنده شاخک بید

گوبی گنهی کرد و ترسد اکنون

آن یک خبر او هزار دفتر

شاهی که به گاه عتاب و تندی

زبر و زبر او ستاده اقبال

فخر است کسان را ز منصب و جاه

دشمنش بر او بر چه حیله سازد

ای منظر اقبال و حشمت تو

فرش بود از آسمان بر افزون

بخت تو وخورشید راست لعبی

خورشید هم ایدون ملاعبت را

رأی تو سوی نخشب ار نهد روی

شمشیر تو را روز جنگ خیزد

رامشگه دشمن ز هیبت تو

آورده بهارت مدیحتی نغز

گویند مرا کت سخنوری نیست

بر من چه بد آید ز گفته ی خصم

تا شکر ناید ز شاخ حنظل

بادا دل خصمت همیشه در تاب

مفعول مفاعیل فاعلات