بخشای بر من ای شبِ آرام ِدیرپای !

وی کله سیاه ز مشرق برآ ، برآ ی

وی شب ، سیاه چادر ِانصاف ، برگشای

وی صبح کاذب ! از پس البرز بر میای

وی خواب خوش !به زلف ِ امَل ،مشک تر، بِسای

دو گوش و چشم بسته ز غولان هرزه لای

مغرب به خون روز کشد دامن قبای

با فکرتی پریشان ، با قامتی دوتای

چونان بود که بر سر من تیغ سرگرای

چندان دوصد ز دیده فشانم تو را، مزای

وی پیک صبح در پس کُه لحظه ای بپای

وی لعبت شب شبه گون هجر کم فزای

هر عجز و نامرادی ، هر زشت و ناسزای

بر قصر پادشاه و به سرمنزل گدای

با جلوه های ناخوش و دیدار بدنمای

چشم امید را نگه شوم ، سرمه سای

این ننگرد مگر عمل لغو نابجای

وین رسم ژاژخایی و این قوم ژاژخای

تنظیم ری به عهدهٔ دیوان تیره رای

خلقی همه گدای و به همت کم ازگدای

مطلق حسود و بر زبر حق نهاده پای

تاشامگاه خونین خورم و گویم ای خدای

وز سینه بی خروش بنالم به های های

بانگی نه وگذشته زکیوان فغان وای

مسعود سعد سلمان در آن بلندجای

پیوند عمر من نشدی نظم جان فزای »

مسعودم و ستارهٔ سعد است رهنمای

مسعودوار سرکنم اندر حصار نای

یک روز تا به شام بدین وضع جانگزای

آن به که دیده هیچ نبیند در این سرای