که گشت روز تو کوتاه و روزگار تو طی

به یاد میری تهران و حکم داری ری

دچار گشته ای ای خاک تودهٔ لاشی

پیام سخت حوادث شنیده پی در پی

گذشته بد ز سر تاج خانوادهٔ کی

چو آل بوبه که شد در تو دور آنان طی

و یا زبیم گرفتند ره به دیگر حی

به ملک در شود انسان که باده در رگ و پی

همیشه مهد خرافات و گاهوارهٔ غی

همه ضعیف به عقل و همه دلیر به می

به بی نوایی ، گرم نوازش دف و نی

ولی به خارجیان گفته الجناح علی

بسوختی چو ز تف شراره تودهٔ نی

چنان فشرد که در تو نماند شخصی حی

ز نعل لشگر تاتار و برق خنجر وی

شد آفتاب تو تاریک و نوبهار تو دی

ز ملک ایران ، آن گه که طفل بودی هی

از آن زمان که نبشتند بر تو هذالری

به شعله محو کند، کاخر الدوا الکی