خوش گفت این حدیث که شرطست کآدمی

چون بر زمین خرامی ، ای مرد خودستای

خاک زمین به جای تو نفرین همی کند

خود را ز هرچه هست شماری فزون ، ولیک

گاه معاملت ، چو جهود مخنثی

مخرام ای ز پای تو پشت زمین دژم

مخرام ای نبوده به یک درد غمگسار

زر برنهی به روی زر و سیم روی سبم

همرنگ درهمی تو و درویش را ز تست

هم منکر خدایی و هم منکر رسول

ایمان به هیچ اصل نداری ، از آنکه تو

گیرم که نیست حشر و سراسر گزافه گفت

آهسته تر بران ، که بهنجار فکر تو

هر حالتی به دهر سزای عواقبی است

خلق، از تو تیره روز و پریشان و در غمند

هر بامداد، اشک زنان یتیم دار

تا تو درون باغچه لختی به کام دل

بنگریکی به کلب معلم ، که در هنر

ای مرد بی هنر تو به نزدیک شرع و عقل

انسان نابکار، بسان سگ عقور

چون زی نشیب رانی جسم مجردی

هنگام خیر، پاک تر از ابر رحمتی

شهوت حجاب جان توآمد وگرنه تو

بر خاطرات خویش نظرکن که خیرها

ور خاطرات خیر گسسته است از دلت

گویند فیلسوفان نوع بشر شود

گر این درست گشت تو را فخر کی رسد

کن سعی تا فزون ز نیاکان شوی به فضل

ز آباء خویش اگر تو فزون نامدی به قدر

واقف نه ای ز دوزخ و فردوس ، تا تو باز

فردوس چیست ؟ دانش و، دوزخ کجاست ؟ جهل

باری مسلم است که نزدیک عاقلان

من رشک می برم به کسی کاین چهار داشت

و اندوه می خورم به کسی کاین چهار داشت

*

هان ای بهار، مرد خرد شو که در جهان

اندیشه پاک دار و مدار ایچ غم ازآنک

مرد اراده باش که دیوار آهنین

تندی مکن که رشتهٔ چل ساله دوستی

هموار و نرم باش ، که شیر درنده را

وهم است هر چه هست و حقیقت جز این دو نیست

یا راه خیر خویش سپردن به حسن خلق

ور زانکه همت تو در آزار مردمست