ای مسلمانان ، آبی بفشانید به وی

دورهاکرده به امنیت و آسایش ، طی

سرکشیده شرفاتش ز بر قصر جدی

پس از او بوده به رتبت ، چه نهاوند و چه جی

تا به اکنون باز از عهد شهنشاهی کی

گیل گیلان بستر گیش بیفشارده پی

پرگل و سبزه بهاریست به تموز و به دی

روی درپوشد در ابر و برافشاند خوی

ویژه زآن روزکه شد پی سپر کعب وقصی

آید از ربع و دمن بوی خوش سلمی و می

خرم آن دشت که بد پایگه مردم حی

همچو برقی که درافتد به یکی تودهٔ نی

خورد وکرد از پس آن ، فقر و پریشانی قی

راست چون دانش میخواران از آتش می

غارتی کش نه دکان ماند و نه کالا و نه فی

سازد اموات فتن را چو دم عیسی حی

چون دم عیسی مریم، مدد مردم ری

هست آری به مثل : آخر هر درمان کی ّ

گر نسوزد دل ری اکنون ، کی سوزد، کی ؟