گشت پیدا طلایهٔ دی ماه

که بپوشید پرده بر رخ ماه

از بر این فراشته خرگاه

که به پیل دمنده بستی راه

به کمان گیر چشم ، تیر نگاه

راست چون نوک سوزن از دیباه

بفسردی کس ار کشیدی آه

چون بهم درشده ثواب وگناه

تا به هنگام بامداد پگاه

روز ما جمله تیره کرد وتباه

قصه ای غم فزای و شادی کاه

برشد از خانه بانک واویلاه

هریک اندر عزای کفش وکلاه

دختران در خروش و واها واه

که بلرزد ز باد تند، گیاه

همچو عشاق گرد مهرگیاه

خیز و پیرایه ده به حجره وگاه

از ره وام یا ز دیگر راه

که چه بود این بلیهٔ بیگاه

وزکفم شد برون سپید وسیاه

به گروگان شدست خواه نخواه

که کند پشت خانه دار دوتاه

دیرگاهیست نارسیده ز راه

گویی ازکوره اوفتاده به چاه

همچنان ز ارزش قمیص و قباه

وانچه را بود پنج ، شد پنجاه

گو بیندوز رنج باد افراه

کار درس وکتاب ، اینت گناه

نگذرانیده ساعتی به رفاه

پس یک عمر، دامنم ناگاه

نشدم معتکف به هر درگاه

تا ز آزادگی شدم آگاه

با وفا و خلوص بی اکراه

گفتهٔ من مرا بسست گواه

چکنم لا اله الا الله ؟

شرف و عز من بداشت نگاه

جایگاهم فروتر از اشباه

چاه صد بار بهتر از آن جاه

چه غم ار هست بام من کوتاه

وز لئیمان نبوده ام نان خواه

قدر نام نکو کم است ازکاه

بجز از خلق و دلق و راندن باه

چون کند میر عقل ، عرض سپاه

کاز کمر در تله فتد روباه

نامشان زنده است در افواه

هم گرسنه نماند خواهد اله

*

جوجگان را بدار نیک نگاه

سوده بر هرکرانه ابر، جباه

نیست جز ابر و بحر دایه و داه

بچه بط کند به بحر شناه

« ای خداوند آن قبای سیاه »