فغان از این جهان و ابتلای او

بسان دانه خرد گشت پیکرم

غنا و شادیش به جای دیگران

به جای من چرا بدی همی کند

به گوش روزگار بر، فغان من

بگفت کاین جهان نه زان قبل بود

جهان چه باشد؟ این زمین و مهر و مه

روان به راه شغل خویش هر یکی

چمیده به اقتضای فعل خویشتن

به عضو عضو این جهان چو بنگری

یکی است چشم و دیگریست دید او

وجود تو هم آلتی است زین جهان

نگرکه چیست شغل راستین تو

کسی که شغل راستین خود کند

وگرنه شغل خویشتن هوا کند

زمین اگر مدار خود فرو هلد

وگر قمر ز راه خویش کژ رود

تو هم گر از وظیفه زآستر شوی

وظیفه تو چیست اندرین جهان ؟

ترا وظیفه خدمتست و مردمی

چو کژدمی کنی به جای مردمی