مغز من اقلیم دانش ، فکرتم بیدای او

شعر من انگیخته موجیست از دریای ذوق

اژدهای خامه ام در خوردن فرعون جهل

چون رخ زردم ز خوناب مژه گیرد نگار

چون ز مژگان برگشایم خون بدرد زاد و بوم

از نهیب آه من ، بیدار ماند تا سحر

تفته چون دوزخ سریرم ، هرشب ازگرمای تب

محشر کبراست گو پیکرم ، کش تاب تب

جنت و دوزخ به یک جا گرد شد بی نفخ صور

از دم من شد گریزان دوزخ رشک و حسد

خون شدم دل و اندر آن هر قطره از پهناوری

دل چو خونین لجه و چون کشتی بی بادبان

کیمیای فکرت من ساخت زر از خاک راه

خوشترست از سیم و زر در چشمم آن خاکی کزان

دلرباتر از زر سرخ است و از سیم سپید

می زنم روز و شبان داد غریبی در وطن

ای دربغا عرصهٔ پاک خراسان ، کز شرف

ای دریغا مرغزار طوس و آن بنیان نو

ای دریغا شهر نیشابور و آن ریوند پاک

کرده چون شاپور شاهنشاه ، شهرش را به پای

هست در چشمم به از این گنبد پیروزه فام

ای دریغا خطهٔ کشمر که دست زرد هشت

وای بر من زین سفیهی وانکه بگشاید چو من

هرکه چون طوطی سخن گوید درین ویرانه بوم

چون صدف دانا خمش گردد کجا در شهر خویش

فاضلی بینی سراسر از فنون فضل پر

جاهلی بینی به دعوی برگشاده لب چوغار

آبدان را بین که تا خالیست بردارد خروش

آری آری هرکه نادان تر، بلدآوازتر