آتش کید آسمان سوخت تنم ، دریغ من

من که به تن ز عافیت داشتمی لباس ها

این فلک قبا دورنگ ازسر حیله برکشید

دست فلک به پای دل بست مرا کمند غم

من که به کوی خرمی داشتمی وطن کنون

همچو گلی شکفته رخ در چمن نکوئیم

راغ و زغن به بوستان نغمه سرای روز و شب

جام مراد سفلگان پر ز می نشاط و من

من که نه این چنین بُدم بهر چه این چنین شدم

بوالحسن است شاه من ، کوی رضا پناه من

خلق جهان ز کاخ او ریزه چنند و من چرا

خاقانی شیروان گفته زبان حال من