جمال و زینت دنیایی ای زن

تو در وی گوهر یکتایی ای زن

وزان بهتر که گوهر زایی ای زن

تو هم گوهر تو هم دریایی ای زن

به جا و لایق و شایایی ای زن

ازیرا درخور و دربایی ای زن

تو آن الفاظ را معنایی ای زن

چو گل پاکیزه و زیبایی ای زن

که هم زیبا و هم دانایی ای زن

که خود پا تا به سر آرایی ای زن

همانا نور چشم مایی ای زن

تو خود اصل معماهایی ای زن

وجود خلق را مبدایی ای زن

تو هم معمار و هم بنایی ای زن

شبانگه گرم لالالایی ای زن

تو چشم از خواب خوش بگشایی ای زن

که تو خود عشق را مبنایی ای زن

تو لطف از فرق سر تا پایی ای زن

تو با فرزندگان آنجایی ای زن

همایون شاخهٔ طوبایی ای زن

به جهل از این فزون تر پایی ای زن

به نیمه تن فلج فرمایی ای زن

*

کز این بیغوله بیرون آیی ای زن

اگر پنهان و گر پیدایی ای زن

بکو گر پیر اگر برنایی ای زن

که در این دورهٔ والایی ای زن

کنون کازاد، ره پیمایی ای زن

که مام مردم فردایی ای زن