دل ز دل بردار اگر بایست دلبر داشتن

دلبر و دل داشتن نبود طریق عاشقان

عشق را شهوت چو رهبر گشت عشقی کافر است

بندهٔ نفسی مرو زی عشق کت ناید درست

عقر کن خنگ هوس را تا توانی زیر گام

شو که از راه مجاز آری حقیقت را به دست

ای زده دست طلب در دامن نفس پلید

نفس را بگذار تا ز آفاق و انفس بگذری

بشکن این آیینهٔ زنگار سود نفس را

شو مجرد تا در اقلیم غنا گیری قرار

گر توانگر بود خواهی بایدت در هر طریق

در تکاپوی طلب واپس تر است از گرد راه

ای برادر هرچه هستی هیچ شو در راه دوست

ای پسر باید پی تسخیر شهرستان دل

ترک خود کن ای پسر تا هر چه خواهی آن کنی

با سپاه جهد کن تسخیر ملک معرفت

پیش شاهنشاه کل ننگ است در شاهنشهی

بلکه باید ملک معنی را گرفتن وانگهی

چشم صورت بین ببند ای دل که نبود جز گزاف

نیز ناید در نظر جز ریشخند کودکان

مانوی کیش است در کیش حقیقت آنکه خواست

چیست نمرودی خلیل الله را هشتن ز دست

رو به کنج عافیت بنشین که از دریوزگی است

چیست دون طبعی هوای خسروی کردن به دهر

بوالحسن خورشید آل مصطفی کاید درست

حجه هشتم رضا، شاهی که بتوان با رضاش

هرکه امروز از صفا محشور شد در حضرتش

نعمت دنیا و عقبی بر سرکوی رضاست

ای طلب ناکرده و نادیده احسان امام

رو طلب کن با دل بیدار و چشم اشکبار

چون توئی کاهل ، چه می خواهی که از بی دولتیست

پادشاهی نیست آن کز روی غفلت چند روز

منصب شاهنشهی چبود؟ مقام بندگی

ای به غفلت در پی اکسیر دنیا کنده جان

« این ولی الله این اکسیر اعظم این امام