چون اوج گرفت مهر از سرطان

شد خشک به دشت آن سبزهٔ خرد

شد توت سپید و انگور رسید

شد گرم هوا شد تفته زمین

امسال مراست رای درکه

با چند رفیق همراز و شفیق

طی شد مه تیر شد نامیه پیر

جایی است نزه باغی است فره

زین خطه بهار بیرون نرود

گویی که همی این ناحیه را

من هم نروم زینجا که نرفت

از لطف هواش گویی که کسی

سبز است هنوز خوشه به قصیل

هم توت سیاه هم توت سپید

آن توت سپید بر شاخ درخت

وان توت سیاه در پیش نظر

انبوه درخت هنگام نسیم

باغ از برباغ بر رفته چنانک

دیدم شب دوش کافروخته شمع

گفتم ز چه رو حیران شده ای

گفتا که چنان مستم ز هوا

زبنجا بسوی سرچشمهٔ رود

از ریزش کوه غلطیده به زیر

جوزات فتد در زیر قدم

آن هفت غدیر چون هفت صدف

کارا ز فراز ریزد به نشیب

چون پش سییدکش شانه زنند

بنگرکه چسان ببرید و شکافت

زبن تنگ دره چون برگذری

با دید شود اندر سر راه

خطی سیه از دو سوی دره

این کشور ماست کان زر و نیست

*

آن غرش آب کز سنگ سیاه

گوبی که مگر هم نعره شدند

یا از برکوه غلطند به زبر

در هر قدس تا منبع رود

زنجیر قلل پیوسته به هم

پیچیده بر او چون شارهٔ سبز

البرز شدست گوبی علوی

آن پارهٔ برف بر تیغهٔ کوه

*

برگشتم از آن کافتاد مرا

ناگه بدمید ماه از برکوه

چونان که به رقص پوشیده شود

بی رود و سرود بی جام شراب

یارب بفرست یارب بفرست

زان شیشهٔ می زان تیشهٔ غم

ای چرخ مرا بی باده مخواه

نی نی نه رواست می بهر چراست

می خانه کن است دانش فکن است

خنیاگر ماست این بلبل مست

از جلوهٔ کوه شو مست که هست

بنگرکه چسان شد مست هزار

گر از ره طبع سرمست شوی

این پند من است هرچند بود

گر ز امر منش سر بر نزدی

غم چیره به خلق زان شد که نمود

اقلیم و هوا پوشاک و غذا

بیمار شوی گر از ره جهل

وآن را که به طبع رد کرد منش

پر فتنه مشو بر صنع بشر

کز صنع بشر بازست و دراز

دردا که بشر شد سخرهٔ نفس

ازطبع و منش برگشت و فتاد

شد علم فزون لیکن بنکاست

جنگی که پریر گیتی بگرفت

نه برده چنو این پشت زمین

آن خون که بریخت این نیمهٔ قرن

ایراک ز علم ثروت طلبند