کاز بعد هر غمی بود آسایشی نهان

چون بگذرد بلیه رفاهی شود عیان

زایران و روم و مشرق و مغرب یکان یکان

پیدا شود ز غیب یکی صاحب قران

خود راستست و نیست خم و پیچی اندر آن

پشت هم اوفتاده گهی سود وگه زیان

وندر حیات جامعه پیداست این نشان

پیوسته جزر و مد سعادت بود عیان

آری شگفتی آرد هر صفحه ای از آن

تاربخ ملک ایران از عهد باستان

ایران و « بیورسب » در آن شد خدایگان

بگرفت ز اشک خونین ، رخسار ارغوان

چون شیر خشمناک ز بازار اصفهان

برکف گرفت رایت منصورکاویان

فرزند آبتین را با طالع جوان

ایران خراب گشت و تهی شد از آب و نان

از ترکتاز دشمن ، این ملک را امان

شدکشور از قدومش چون روضه جنان

از ماد و شوش تا هری و بلخ و خاوران

بهر خراب ایران گشتند توأمان

دشمن قوی شود چو شود مرد ناتوان

در پارس ریخت طرح یکی دولت جوان

سر بر سپهر سود مهین رایت کیان

از او رسید دشمن این مملکت به جان

هرگوشه غاصبی به سر افسر به رایگان

کوبیده پنج نوبت شاهی به یک زمان

گفتش برون خرام که هنگام تست هان

توسن گه سپیده به میدان امتحان

یعنی کجاست تاج که اینجاست قهرمان

ایران چو عهد « کورش » دارای عز و شان

از قیروان مسخر او تا به قیروان

تا بیستون بجاست بجایست داستان

دارا و تختگاهش در خاک و خاکدان

از مصر و شام و اربل تابلخ و بامیان

اشک بزرگ، رایت شوکت بر آسمان

بر دفع جیش یونان تا شهر دامغان

یکسو ز خصم غربی پیراست خوروران

آن سوز و سوگواری از یاد مردمان

در پهنهٔ مصاف ، جگرگاه اردوان

گشت زمانه نو کرد آن کهنه دودمان

نز رومشان تزلزل و نز چینشان زیان

جست آتشی به مکمن شیران نیستان

از خون بیگناهان شد جوی ها روان

یعقوب لیث ، شیر بیابان سیستان

سهم عرب برون ز دل قوم آریان

گفتند شعر پارسی و زنده شد زبان

کردند سعی و تازه شد آثار باستان

آری سخن ز دل دمد و سیم و زر ز کان

بر طراز پهلوانی و بر یاد پهلوان

کان هیچگه نمی رود از یاد خاندان

دولت جوان و ملک جوان و ملک جوان

چنگیز برگلوی وطن تیغ خونفشان

خوار و ذلیل زیر پی ترک و ترکمان

ناگاه برق و گشت منور از او زمان

ایران جلال و شوکت رفته به رایگان

در زیر تیغ افغان ، افغان از اصفهان

ترکیه تاخت از همدان تا به ایروان

تا قاینات و طوس و نشابور و اردکان

وز وی گرفت روشنی این تیره خاکدان

بعد از قیام نادر و جهد کریم خان

کس را نبود تخت جم و کاخ کی ، مکان

وز بی خیالی شه و دربار ناتوان

بدتر ز هر دو مجری قانون در آن میان

بعد از خدا پناهی غیر از خدایگان

شاهی که هست بر همه فرمان او روان

چوپان صفت نمود نگهبان و پاسبان

کز بهرخدمت رمه آمد همی شبان

دژ بغنود چو باشد بیدار دیده بان

هرگز شهی به از تو نداده است امتحان

اندر ولایت طبرستان و دیلمان

چون سیل خانه کوب که خیزد ز هرکران

کرده سپر به پیش اجانب تن و روان

کانجا پلنگ را نتوان راند با سنان

بگذاشتی ، چو تیر که پرگیرد ازکمان

از هر طرف سپاهی بسته به کین میان

بر دشمنان خانگی و خصم بی امان

گردنکشان و دزدان گشتند بی نشان

یاجوجیان ز شرق درآیند ناگهان

همچون ملخ که بگذرد از باغ و بوستان

مانند تو از ایران در آخرالزمان

وایران دوباره گردد چون عهد باستان

خوی نژاد ایران با صدق هم عنان

از من به یاد دار و بر این فال خوش بران