مژده که بگرفت جای از بر تخت کیان

نابغهٔ راستین ، قائد ایران زمین

شیردل و پیل تن ، یکه سوار وطن

مهر ز برجیس خواست کاصل سعادت کجاست

تا تو نشستی به تخت تا تو رسیدی به گاه

فر تو تجدید کرد، عهد تو تکرار داد

خسروی کیقباد، سلطنت داربوش

باش که از فر بخت ، باز مکرر کند

سرحد ایران کند، فسحت دیرینه کسب

از در اشروسنه تا لب اروند رود

پرتو انصاف و عدل ، کرده منور زمین

بر سخنان بهار، پادشها گوش دار

کوش به سرّ و علن ، در بد و خوب وطن

شاه بود ناگزیر، در همه حال ، از وزبر

پاک وزیری صمیم، قاعده دان و کریم

نزد خلایق عزیز، نزد خداوند نیز

چشم طمع دوخته ، شهوت خود سوخته

بی طمعی پیشه اش ، مهر شد اندیشه اش

مجلس شورا سترگ، روح وکیلان بزرگ

لیک همه حق پرست ، جمله به شه داده دست

نه همه شورش طلب ، نه همگی بسته لب

خصم تعلل کند، بلکه تجاهل کند

شد چو یکی زبن دو سست نیست تعادل درست

مسئلهٔ انتخاب ، اصل بود در حساب

ملت و دلشادیش ، هست در آزادیش

عامه چو شد دین تباه ، سهل شماردگناه

دولت و دین هم نواست ، ملت بی دین خطاست