همه گل ها بشکفتند به غیر ازگل من

خیز و با من قدمی نه به تماشای چمن

تو دگر برگل روی از مژگان آب مزن

زان که چون گریه کند دوست ، بخندد دشمن

کز دل خار دماندگل صد برگ و سمن

این من امروز شنیدم ز زبان سوسن

شکوه و شین وشغب شهقه وشور وشیون

سنجد وساز و سرود و سمنو سلوی و من

از قد و چهره و خال و لب وگیسو و ذقن

هفت شین را به در خانهٔ بدخواه فکن

کآخر این شام سیه ، خانه نماید روشن

کآورد حالت ما باز به حالی احسن

اصفهان هم نه چنان است که بردستی ظن

اصفهان نیزکم از ری نبود یک ارزن

شارع پهلوی از دل ببرد زنگ محن

ازگل لعل بود رشگ یواقیت عدن

سرخوش و عربده جو رقص کن و دستک زن

ذوق را راه گذر گیرد و دل را دامن

می دهد روز و شبان یاد از آن عهدکهن

چون دلیران یل پیل تن شیر اوژن

طاق بیچاده سلب گنبد پیروزه بدن

وآن دگر چون تل فیروزه فراز معدن

وآن دوگلدسته کشیده ز دو جانب گردن

کاوه استاده به دستیش و به دستی قارن

طاق هر قصرکه بینی به سر هر برزن

بنگه محتشمان است وکریمان زمن

همگی صاحب رای و همگی صاحب فن

کش نفوری تو چو افریشته از اهریمن

کاوه را بین که برون آمد و زد بیخ فتن

آمد کار خود از بارخدای ذوالمن

ساخت دربیت حزن ، چشم پدر را روشن

راست چون دیدهٔ اسرائیل از پیراهن

قادر است او که ترا باز برد سوی وطن

خرم و تازه چو از ابر بهاری گلشن