رفیق جوان و رحیق کهن

رحیق کهن روح بخشد به تن

رحیقی به بایستگی ممتحن

شرابی نه در صافیش درد دن

کشیده یکی مرغ بر بابزن

نزاید جز از انقلاب و فتن

بزن چنگ و لاف سیاست مزن

ببالیده در باغ ، سرو و سمن

بهشتی شد امروز طرف چمن

به میغی تنک درکشیده است تن

نماید تن خویش معشوق من

ازآن بهمنی تند برف کشن

یکی نیمه تن برکشید ازکفن

به باغ و براغ و به دشت و دمن

به دشت و دمن عقدهای پرن

بدریدش آن ایزدی پیرهن

رخش سرخ شد برسرانجمن

به شوخی ، ستاک گل نسترن

به پیچیده بر عاشق خویشتن

زپیروزه شمع و ز مرجان لگن

لگن تافته چون سهیل یمن

به ابر سیه شامگاهان بدن

خروشان شود ابر ژاله فکن

بغرد همی تندر بانگ زن

ز جنبیدن تیغ شاه زمن

خدیو عدو بند لشکرشکن

به پیکارهای قوی مفتتن

نه چشمان او سیر دیده وسن

نهاده تبرزین به زیر ذقن

برد حمله باگرزهٔ پنج من

دمد جو، ز ناسودن و تاختن

به فترت رود پیش باز فتن

جهان جوی عزمی درو مختزن

در ایران فغان خاست از مرد و زن

سپاه « اورس » چون یکی راهزن

گشن لشگری کرد او انجمن

ز آمویه تا رودبار تجن

شه نو به درد و بلا مفترن

برآمد یکی نعرهٔ کوهکن

گرفته عنان یکی پیلتن

همه آهنین چنگ و روئینه تن

به نام ایزد ای نادر ممتحن

بچم کت مبیناد هرگز حزن

سپس بر سپاه سپاهان بزن

به خونخواهی رزمگاه پشن

ز شام و حلب تاختا و ختن

ز پیمان افرشتهٔ مؤتمن

ز بیگانگان کرد صافی وطن

شد و کرد بنگاهشان مرغزن

از افغان حمایت به سر و علن

به غزنین و کابل سپاهی کشن

سخن زان گروه گسسته رسن

ستم کرده بر خاندانی کهن

ندارند چندان بها و ثمن

پناه و، نگهدارد از خشم من

نداد و برافزود بر سوء ظن

به دهلی ببستند هم چند تن

کشان چشم بربسته بود اهرمن

که خیبر بود نامش اندر زمن

کند تنگ خیبر تلال و دمن

به راهی کزان دیو جستی به فن

میان رو دو راه از لب آبگن

نشیب و فرازش شکن در شکن

کمین کرده با لشکری تیغ زن

تنیده بهر گوشه ، چون کارتن

همه ناوک انداز و زوبین فکن

چو در رزم هاماوران ، تهمتن

چو پوسیده کاخ از تف بومهن

ز دهلی عزا خانه شد تا دکن

در خیبر از بازوی بوالحسن

ازو کشته پنجاب بیت الحزن

به برگشتگی طالعش مرتهن

سر ره بر آن سیل بنیاد کن

بجست و امان خواست چون بیوه زن

مدد خواسته ز ایزد ذوالمنن

که دشمن بود جفت رنج و محن

به «کرنال » چون اشتر اندر عطن

ز ترکان و از مردم برهمن

رده بسته چون باره ای از چدن

که تازد سوی حجله زیبا ختن

نماز دگر بر سر انجمن

به پولاد آکنده دشت و دمن

تناور درختی ز آهن غصن

به اوبار جان برگشاده دهن

به چنگ اندرش گرز خارا شکن

برآورد آوا چو زاغ و زغن

توگفتی چراغی است بر بادخن

زمین لعل شد چوعقیق یمن

محمد شه از خسرو ممتحن

پذیره شدش در بر خویشتن

به دهلی ، شهنشاه والا سنن

ز ترکان و از پیروان وثن

که اندر سراها گزیده وطن

بسا سر که دور اوفتاد از بدن

ز مردی بر آن شاه دور از فطن

به ایران گرایید بی لا ولن

فری آن دل پاک و خوی حسن

ندید و نه بیند جهان کهن

ز تخت و ز تاج و ز تیغ و مجن

ز لولوی عمان و در عدن

به تخت و به تنگ و به رطل و به من

ز تو زنده چون شیرخوار از لبن

شمیدی به پیش عدو چون شمن

درد چرم بر پیل و بر کرگدن

چو مر مصطفی را اویس بس قرن

دلم گشته چون چشمهٔ پر وزن

بهنجار این پهلوانی سخن

به گوش آید از شاخهٔ نارون

رخت باد خرم چوبرک سمن

بپای و ببال و بنوش و بدن