153
شمارهٔ ۱۸ - تاجگذاری
به سر بنهاد احمدشاه دیهیم کیانی را
ببین با تاج کیکاوس ، کیکاوس ثانی را
الا ای کاوه خنجرکش ، سوی ضحاک لشکرکش
فریدون است هان برکش ، درفش کاویانی را
ز تاجش نور پاشیده از او روشن دل و دیده
ملک ماهی است پوشیده، قبای خسروانی را
به دلش ایزد خرد هشته به گلشن انصاف بسرشته
به پیشانیش بنوشته خط گیتی ستانی را
خدیوی نوجوان آمد، به جسم ملک جان آمد
به ایران کهن گو گیرد از سر نوجوانی را
حیات جاودانی بین ، غنیمت بشمر ای ملت
پس از مرگ سیاسی این حیات جاودانی را
شه ما یادگار است از ملوک باستان ، یارب
به او پاینده دار این ملک وگنج باستانی را
کیانی تخت وتاج ، این شاه را زیبد، کن ارزانی
به ما و شاه ما این تاج و این تخت کیانی را
رعیت پروری خواهیم اگر زین شه عجب نبود
که شاید خواستن از پاسبانان ، پاسبانی را
شهنشاها! شهنشاهی ، به چرخ معدلت ماهی
به نام ایزد که آگاهی، رموز ملک رانی را
تویی آن شاه کیخسرو، که آراید جهان از نو
دلت با یک جهان پرتو، به ما داد این نشانی را
تو ایران را جوان سازی وطن راکلستان سازی
به فر خود عیان سازی بسی راز نهانی را
توعلم آری دراین کشور، توبربندی زغفلت در
تو بگشایی به مردم سر، کنوز آسمانی را
کجا صنعتگری بوده ، ره ملک تو پیموده
ادیبان بر تو بگشوده زبان مدح خوانی را
رعیت را نهی بالش ، ستمگر را دهی مالش
نه رشتی را ز تو نالش ، نه آذربایجانی را
درآید ملت از ذلت ، عیان سازند بر ملت
همه ، چون نیر دولت ، رسوم مهربانی را
ثنایش بیش نشمارم دعایش بر زبان آرم
که من خود خوش نمی دارم ثناهای زبانی را