جمله داری خود، چه گویم این تو را یا آن تو را

وانچه بخشد حور را بخشیده صدچندان تو را

تاکند فرمانروا بر حور و بر غلمان تو را

تا به افسون و حیل دزدیده از رضوان تو را

هردم اندر بند و چین خود کند پنهان تو را

یافتم از فر مدح حجهٔ یزدان تو را

نه فلک گردد طراز دفتر و دیوان تو را

کرده حق برهر دوگیتی سید و سلطان تو را

تاکند زیب و طراز عالم امکان تو را

جلوهٔ ذاتند عقل و نفس و جسم و جان تو را

تاشوم چونانکه شایسته است مدحت خوان تو را

خودکجا شاید سرودن مدحتی شایان تو را

چون ملک گردن نهد بر حکم و برفرمان تورا

کای ملک بادا به گیتی عمر جاویدان تو را

خانه ها آباد کردی خانه آبادان تو را

از چه گیرد حیله و تزویر هر نادان تو را

به که آید ناروا هر یاوه و هذیان تو را

فرخ آن کز راستی زد دست در دامان تو را

زانکه بهر داد، داد این برتری یزدان تو را

« عید قربان آمد ای جان جهان قربان تو را»