دل من ، شرح غم یار مکن گو نکنم

بره انده و تیمار مرو، وین تن من

گر مرا خسته وبیمار نخواهی کردن

پندی از من بشنو ای دل ، تا بتوانی

خوار دارد همه دل ها را آن ترک پسر

مست آن نرگس مخمور نشو گو نشوم

گرتو دانی که همه وعدهٔ دلدار خطاست

خوبرویان خراسان به جفاکارکنند

طرهٔ خوبان ، طرار و بلاانگیز است

ور به پنهانی بربست تو را زلف نگار

ز نکورویان هرچندکنی شکوه بکن

اعتبارالملک آن کو به عیارکرمش

هرکه را روی ز دیدارش فرخنده نگشت

گرش از مهر نظر افتد بر اهریمن

وگرش افتد از قهر نظر سوی پری

هرکجا بینی آن صدر بزرگ آئین را

سخن از هردر با خواجه چو بنیادکنی

شعر من در یتیمی است ، براین در یتیم

تا جهان باشد بنشین ز بر مسند جاه

گفتم این شعر بر آئین ادیبی که سرود