تا بر زبر ری است جولانم

هزلست مگر سطور اوراقم

یا خود مردی ضعیف تدبیرم

یا همچو گروه سفلگان هر روز

پیمانه کش رواق دستورم ؟

اینها همه نیست پس چرا در ری

جرمی است مرا قوی که در این ملک

از کید مخنثان ، نیم ایمن

نه خیل عوام را سپهدارم

بر سیرت رادمردمان ، زین روی

یک روز کند وزیر تبعیدم

دشنام خورم ز مردم نادان

زیرا به سخن یگانهٔ دهرم

زیراک به نقش بندی معنی

زیرا پس چند قرن چون خورشید

زیرا به خطابه و به نظم و نثر

زیرا به لطایف و شداید نیز

اینست گناه من ، که در هر گام

پنهانم از این گروه، خودگویی

با دزدان چون زیم ، که نه دزدم

نه مرد فریب و سخره و زرقم

چون آتش ، روشن است گفتارم

بر فاحشه نیست پایهٔ فضلم

از مغز سر است توشهٔ جسمم

بس خامه ط رازی ، ای عجب گشتست

بس راهنوردی ، ای دریغا هست

نه دیر غنوده اند افکارم

زینگونه گذشت سالیان بر هفت

گه خسرو هند سوده چنگالم

از نقمت دشمنان آزادی

و امروز عمید ملک شاهنشاه

فرخ حسن بن یوسف آنک از قهر

تا کام معاندان روا سازد

وین رنج عظیم تر که در صورت

ناکرده گنه معاقبم ، گویی

عمری به هوای وصلت قانون

در عرصهٔ گیر و دار آزادی

تیغ حدثان گسست پیوندم

گفتم که مگر به نیروی قانون

و امروز چنان شدم که برکاغذ

ای آزادی ، خجسته آزادی !

تا آنکه مرا به نزد خود خوانی