برخیزم و زندگی ز سر گیرم

باران شوم و به کوه و در بارم

یک ره سوی کشت نیشکر پویم

زان نی شرری به پاکنم وز وی

در عرصهٔ گیر و دار بهروزی

داد دل فیلسوف نالان را

با قوت طعم کلک شکر زای

ناهید بر خمه تیزتر گردد

کلک ازکف تیر، سرنگون گردد

از مایهٔ خون دل به لوح اندر

هنجار خطیر تلخ کامی را

پیش غم دهر و تیر بارانش

در عین برهنگی چو عین الشمس

وین سرپوش سیاه بختی را

وان میوه که آرزو بود نامش

چون خاربنان به کنج غم ، تاکی

آن به که به جوببار آزادی

باغی ز ایادی اندرین گیتی

آن کودک اشک ریز را نقشی

وآن مادر داغدیده را مرهم

شیطان نیاز و آز را گردن

از کین و کشش به جا نمانم نام

آن عیش که تن از آن شود فربه

وان کام که جان ازو شود خرم

یک باره به دست عاطفت ، پرده

وین نظم پلید اجتماعی را

وین ابرهٔ ازرق مکوکب را

و آنگاه به فر شهپر همت

شبگیر کنم به صفهٔ بهرام

زان نحس که بر تراود از کیوان

وان دست که پیش آرزوی دل

نومیدی و اشک و آه را درهم

واندر شب وصل ، پردهٔ غیرت

وانگاه به سطح طارم اطلس

با بال و پر فرشتگان زانجای