108
شمارهٔ ۱۶۴ - گلۀ دوستانه
تَــمُرتاشا ز بی مهریت زارم
زچون تودوست ازخودشرمسارم
فرامش کرده ای جاناکه عمریست
تو را از جان و از دل دوستارم
حضور شه ز یاران غافلت کرد
خصوص از من که یاری پایدارم
اگر تو دوستی رحمت به دشمن
وگر خود دشمنی ، منت گذارم
گذشته زین تغافل ها، شنیدم
که باری هشته ای برروی بارم
عتاب خسروانی خاطرم را
غمین دارد، توغمگین تر مدارم
من آن مرغم که سیمرغم فکندست
به خاک افتادهٔ آن شهسوارم
چو از سیمرغ سیلی خورده باشم
رسد بر جمله مرغان افتخارم
چو بلبل در مدیح شاه آفاق
سخن ها رفت افزون از شمارم
به تمجیدش بسی نامه نوشته
به توصیفش بسی تصنیف دارم
ز بیم گربگان سفرهٔ شاه
ولی نتوانم آوازی برآرم
به دفع دشمنان پرالتهابم
به وصف دوستان بی اختیارم
به تحصیل عطایا بی نیازم
به تقبیل رزایا بردبارم
به ترویج محامد اوستادم
به تذلیل اعادی کهنه کارم
به کار مملکت نیکو خبیرم
به گاه مشورت نیکو مشارم
زبانم پاک و چشم و دست ودل پاک
بود مرهون خیر، این هر چهارم
به حفظ الغیب یاران عندلیبم
به قصدجان خصمان گرزه مارم
به روز نطق ، بحری موج خیزم
به وقت جود، ابری ژانه بارم
به گاه نثر، دانشور دبیرم
به گاه نظم ، جولانگر سوارم
در انشاء مقالات عمومی
گل صد برگ بر دفتر نگارم
برنده تیغه ای بی قبضه و جلد
فتاده زبرپای روزگارم
گرم برگیرد از خاک زمین شاه
به دست شاه تیغی آبدارم
چو آهیخیده تیغ کارزاری
میان در بستهٔ هرکارزارم
ز شه چیزی نخواهم جزتوجه
کزین یک بخش ، پرگردد کنارم
ز مهر شه علو گیرد خیالم
ز لطف شه کلان گردد قمارم
به وصفش بوستان ها بر طرازم
به نامش داستان ها برشمارم
ندیدم خیری از شاهان قاجار
مگر جبران نماید شهریارم